Εκδήλωση μνήμης για το Βαρδή Τσουρή
Σάββατο 24 Ιούνη στις 8 το βράδυ στην κατάληψη Rosa Nera
Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για μια μέρα
και είναι καλοί
Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για ένα χρόνο
και είναι καλύτεροι..
Υπάρχουν κι άλλοι που αγωνίζονται για πολλά χρόνια
και είναι ακόμη πιο καλοί..
Μα, υπάρχουν κι αυτοί που αγωνίζονται όλη τους τη ζωή,
αυτοί είναι οι απαραίτητοι...
Μπέρτολτ Μπρεχτ
«Ούτε γαρ άρχειν ούτε άρχεσθαι εθέλω» – Αντίο Βαρδή, Σύντροφέ μας!
από την Α.Π. ΡοσινάντεΗ λεβεντιά είναι μια πληγή που πάντα αίμα τρέχει
Θε’ μου, και πώς τηνε βαστά εκείνος που την έχει.
Ένας αητός στη θύελλα παλεύει μην μπλαντάξει,
και καρτερεί τη ξαστεριά στον ήλιο να πετάξει.
Οργανωμένος στην υπόθεση του αναρχισμού από νέος, στον αντιδικτατορικό αγώνα, στην κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου, ο Βαρδής Τσουρής διένυσε σχεδόν πέντε δεκαετίες μέσα στο ελευθεριακό κίνημα κατορθώνοντας να συνδυάζει την συνέπεια με τη διαρκή αλλαγή. Λαϊκός και λόγιος, τοπικός και οικουμενικός, τρυφερός και τραχύς, ευγενής και άγριος, ο Βαρδής είχε όλες αυτές τις διπλές όψεις του αναρχισμού, αυτού του Ιανού της ανθρώπινης χειραφέτησης, που τον ταυτίζουν πάντα με τη διαλεκτική της ίδιας της ζωής και της λευτεριάς.
Η στάση του στο κίνημα ενάντια στις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στη Σούδα, η σύλληψή του, η άρνησή του να αποδεχτεί τη βολική «πατριωτική» γραμμή στην απολογία του, επιμένοντας μέχρι τέλους ότι θα έπραττε το ίδιο απέναντι σε κάθε στρατό, τον έκαναν ευρύτερα γνωστό σε πανελλαδικό επίπεδο. Πάντοτε ενωτικός, χωρίς να είναι υποχωρητικός, διασφάλισε με τη πολύχρονη παρουσία του τον κοινωνικό χαρακτήρα του ελευθεριακού κινήματος στα Χανιά, το οποίο δεν έλειψε από κανέναν τοπικό αγώνα, χωρίς ποτέ να χάσει ούτε σπιθαμή από την ιδιαιτερότητά του και τις αντιλήψεις του.
Ζωντανός μέχρι το τέλος της ζωής του, αντιμετώπισε τα τελευταία τρία χρόνια έναν πολύ επιθετικό καρκίνο με όλη την περιφρόνηση που αρμόζει στον θάνατο και τη μοίρα, από την ανθρώπινη συνείδηση. Με ελάχιστες εβδομάδες ζωής μπροστά του βρέθηκε στην αντιφασιστική διαδήλωση στα τοπικά γραφεία των ναζιστών, χωρίς να φοβάται τα χημικά που έμπαιναν στα ταλαιπωρημένα πνευμόνια του από τις φυσούνες της αστυνομίας. Όχι γιατί τάχα ήταν «ήρωας», αλλά γιατί αυτή είναι η δύναμη του ανθρώπου που γνωρίζει ότι ο αγώνας για την ελευθερία είναι αγώνας στο σήμερα, είναι διαρκής και δεν τελειώνει ποτέ και είσαι λεύτερος μόνο όταν τον δίνεις. Πλάι στον αγώνα των χωρικών στο Αποπηγάδι για να μη γίνουν τα βουνά της Κρήτης χωματερή για ανεμογεννήτριες, στον αγώνα της Rosa Nera για να μην πέσει στα χέρια των καρτέλ των ξενοδόχων, σε κάθε μικρή διεκδίκηση από την παραλία της Σούγιας μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού, ανήσυχος για να μαθαίνει και να διαβάζει όσο και για να φτιάχνει τσικουδιά από χαρούπι μέχρι το τέλος, ο Βαρδής θύμιζε όλες αυτές τις μορφές αναρχικών του 19ου αιώνα που γυρνούσαν την Ευρώπη και συμμετείχαν σε κάθε επανάσταση, κάθε κίνηση για την ανθρώπινη χειραφέτηση.
Ακόμα περισσότερο όμως, ο Βαρδής θύμιζε τον άνθρωπο όπως μπορεί να είναι. Τον άνθρωπο όπως θα είναι όταν απαλλαχθεί από τα δεσμά του Κράτους, του Κεφαλαίου, της βίας, του ανταγωνισμού και της αλλοτρίωσης. Και αυτή τη μνήμη θα κρατήσουμε όσοι και όσες τον γνωρίσαμε, από το αγέρωχο και χαρισματικό πέρασμά του από τον κόσμο.
Ο Βαρδής Τσουρής θα είναι μαζί μας σε κάθε αγώνα που σηκώνεται για την ανεξαρτησία του κόσμου, σε κάθε μαυροκόκκινη σημαία που ανεμίζει, σε κάθε σπασμό του νέου κόσμου που κουβαλάμε στην καρδιά μας και που αξίζει να αγωνιζόμαστε μόνο και μόνο για να συνεχίσουμε να τον κουβαλάμε.
Στους συντρόφους και τις συντρόφισσές του, στη σύντροφό του, στα αγόρια και τα κορίτσια της Rosa Nera, μεταφέρουμε την οδύνη, τα συλλυπητήρια και την αλληλεγγύη μας.
Αντίο ακριβέ σύντροφε, μέχρι την ελευθερία!
-Βαρδής Τσουρής.
-Παρων!
Αντίο Δάσκαλε
Της Νίκης ΛατινάκηΕχθές “έφυγε ” ένας αγωνιστής του δικαίου, της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας.
Ένας ασυμβίβαστος ήρωας μας εγκατέλειψε.
Βαρδή, σε γνώρισα στην πλατεία Χανίων το 2011 όπου συναντηθήκαμε εκεί όσοι ονειρευτήκαμε ένα καλύτερο κόσμο. Αγωνιστήκαμε γι αυτόν αλλά ηττηθήκαμε;
Πράγματι δεν ξέρω.
Στην αρχή ξέρεις ότι κρατούσα αποστάσεις από όλους εσάς μιας που δεν ήξερα που πάνε τα τέσσερα και ήμουν παραπληροφορημένη από τα ξεδιάντροπα Μ.Μ.Ε. όσον αφορούσε τον αναρχικό χώρο.
Όμως η καθημερινή επαφή μαζί σας μ’εκανε να αναθεωρήσω την λανθασμένη άποψη που είχα.
Βαρδή, σ’ ευχαριστώ για το ήθος, την εντιμότητα, την αξιοπρέπεια, ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ που μου δίδαξες.
Σ’ ευχαριστώ που σε κάθε κινητοποίηση μας έμπαινες μπροστάρης για να μας προστατεύεις από την βαρβαρότητα της εξουσίας και των αστυνομικών.
Σ’ ευχαριστώ για τα μαθήματα πραγματικής Δημοκρατίας, Ισονομίας, Ισοκρατίας που με διδάξατε στις υποδειγματικές σας συνελεύσεις. Όλοι είχαμε ελεύθερο λόγο και αποψη, μας άκουγες, μας σεβόσουν ακόμη και αν δεν συμφωνούσες.
Σ’ ευχαριστώ, διότι μ’εμαθες να μην φοβάμαι να μην συμβιβάζομαι με το άδικο, το απάνθρωπο, το βίαιο.
Βαρδή, από χθες που έμαθα, εδώ στην μακρινή ξενιτιά, ότι την έκανες “κοπάνα” και τι δεν θυμήθηκα από την σύντομη κοινή μας πορεία.
Θυμάμαι την κατάληψη της Νομαρχίας, τον ντόμπρο λόγο σου στις συνελεύσεις μας, ο αγώνας σου να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, να μην χαθεί ή καταστραφεί ούτε βελόνα από το χώρο της Νομαρχίας. Πήρες όλη την ευθύνη για τυχόν απώλειες και γι’αυτό διώχθηκες ΑΔΙΚΑ για μία ακόμη φορά.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ όταν κατέβηκα από το Σύνταγμα,τον Ιούνιο του 2011, όπου με περίμεναν oi ζεστές αγκαλιές σας και τα βλέμματα γεμάτα αγάπη.
Τα λόγια ήταν περιττά. Αυτές οι αγκαλιές ήταν βάλσαμος μετά από τα χιλιάδες χημικά όπου μας είχαν ‘λούσει’ τα εγκληματικά ΜΑΤ.
Ήσουν παρών κάθε φορά που κινδύνευε η συλλογικότητα της Κοινωνικής Κουζίνας από τις δόλιες επιθέσεις της Δημοτικής αρχής έως τις εγκληματικές επιθέσεις της Μαύρης αυγής.
Ήσουν δίπλα σε κάθε αδύναμο και κατατρεγμένο.
Θυμήθηκα όταν μου κάνατε την τιμή να με καλέσετε στην Αυγουστιατικη σας ανάβαση στα Λευκά όρη. Όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη σου με τις ανεξάντλητες γνώσεις που είχες. Ιστορικές, γεωλογικές, της Κρητικής παράδοσης και μουσικής.
Γνώριζες κάθε βότανο τα οφέλη του, κάθε λιθαράκι, κάθε σπιθαμή των υπερήφανων βουνών της Κρήτης και ΟΧΙ μονο.
Ένοιωσα απέραντο θαυμασμό για όλους σας βλέποντας τον σεβασμό που είχατε απέναντι σε κάθε ζωική η φυτική ύπαρξη.
Βαρδή, ήμουν τυχερή που αντάμωσα εσένα και όλα τα παιδιά της Ρόζας Νέρας.
Πόσα μαθήματα ζωής πήρα απ όλους εσάς!
Έφαγα το πιο ζεστό και νόστιμο ψωμί διότι ήταν ζυμωμένο με αγάπη και αλληλεγγυη.
Δάσκαλε, ακόμη και αν λιποτάκτησα και έφυγα στην ξενιτιά ποτέ δεν σας ξέχασα διότι ήσασταν κομμάτι του ταξιδιού της ζωής μου.
Καλό ταξίδι φίλε, δάσκαλε, αγωνιστή.
Να ξέρεις ότι έφυγες πολύ νωρίς αλλά άφησες πολλούς σπόρους πίσω σου όπου θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.
«Ο Βαρδής δεν ήταν απλά και μόνο εκείνος που στοχοποίησαν οι διωκτικές αρχές για τα επεισόδια της Νομαρχίας. Δεν ήλθε εκείνες τις μέρες από το πουθενά. Ήταν ο στοχαστικός αγωνιστής που από νωρίς έφερνε πάντα στην παρέα λέξεις και έννοιες πρωτόγνωρες .
Αναρχικός κομμουνιστής δήλωνε ήδη από τα φοιτητικά μας χρόνια. Και εμείς του λέγαμε "πάλι από τα κεραμίδια χτίζεις Βαρδή"… Ανήκε σ’ εκείνους που μπόρεσαν όχι μόνο να αντιληφθούν τα απελευθερωτικά συνθήματα πέρα από κατεστημένα σχήματα αλλά και να δρά έξω από αυτά, ως εγγύηση αυθεντικότητας . Της δικής του αυθεντικότητας
Είχε τη δύναμη να δημιουργήσει κινηματικές καταστάσεις που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ευδοκιμούσαν στο μικροαστικό μας περίγυρο. Ταυτόχρονα ήξερε και να διαφοροποιεί, να προστατεύει, την ιδεολογική του σκευή. Από τις τελευταίες του χειρονομίες, η πρωτοβουλία του «εν θερμώ» να μαζέψει χρήματα για τον φουκαρά τον καφετζή που οι διαδηλωτές λίγο πριν είχαν χωρίς λόγο προκαλέσει ζημιές στο μαγαζί του. Στις 20 Ιουλίου του 1974, ανίδεοι ακόμα για το τι ακριβώς ήταν η ζωή, μας είχε πει στην κορυφή του Ψηλορείτη , κάτω από το σταυρό, πως θα πεθάνει σε ψηλό βουνό…. Σε λίγες ώρες θα βρεθεί στα ψηλά, που τόσο ήξερε. Για πάντα.
Αντίο ….».
Αντώνης Μπαλωμενάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου