Η Διεθνής

Ο ύμνος της διεθνούς οργάνωσης των εργατών (1864)

Εμπρός της γης οι κολασμένοι

της πείνας σκλάβοι εμπρός, εμπρός

το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει

σαν βροντή σαν κεραυνός.

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια

όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης

που ζούσαμε στην καταφρόνια

θα γίνουμε το παν εμείς.

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες

 με πλάνα λόγια μας γελούν

της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες

μονάχοι τους θα σωθούν.

Για να λείψουν πια τα δεσμά μας

για να πάψει πια η κλεψιά

να ιδούν πρέπει τη γροθιά μας

και της ψυχής μας τη φωτιά.

Εμπρός μονάχη μας ελπίδα

είν' η σφιγμένη μας γροθιά

κάτω οι πόλεμοι και η πατρίδα

ζήτω, ζήτω η λευτεριά.

Και αν θελήσουν να δοκιμάσουν

της ψυχής μας τους κεραυνούς

να ιδούνε τότες θα προφτάσουν

πως ειν' οι σφαίρες μας για αυτούς.

Σκληρός ο νόμος μας ξεσκίζει

κι φόροι ασήκωτοι για μας

ο πλούσιος ότι κι αν κερδίζει

είναι πλούτος της κλεψιάς.

Η σκλαβιά, η αδικία φτάνει

όχι πια ταπεινοί σκυφτοί

αδέλφια η φύση όλους μας κάνει

και είμαστε ίσοι προς σ' αυτή.

Οι πλούσιοι άσπλαχνα μας γδέρνουν

και μας αρπάζουν το ψωμί

τον κόπο μας αυτοί κι αν παίρνουν

 για μας η πείνα πληρωμή.

Της δουλειάς όλοι οι κλέφτες κάτου

δίκιο τώρα ο φτωχός ζητάει

όσα γυρεύει είναι δικά του

κι όταν θελήσει τ' αποκτάει.

Εμάς που αδιάκοπα η δουλειά μας

γεννάει της γης τους θησαυρούς

όλα τα πλούτη είναι δικά μας

όλα ανήκουν στους φτωχούς.

Τώρα πια κόρακες κι ακρίδες

δεν σκεπάζουν τον ουρανό

χρυσός ο ήλιος στέλνει αχτίδες

χαμόγελο παντοτινό.