Δικάζεται ο “τυχαίος” θάνατος ενός οπαδού

Ενάμισης χρόνος έχει περάσει από τη δολοφονία στο γήπεδο του οπαδού της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εθνικού και κάτοικου του Πλατανιά Χανίων Κώστα Κατσούλη.

Όπως ήταν αναμενόμενο…

Κάτω απ’ το μαύρο σύννεφο της γενικευμένης λήθης, που σκεπάζει την κοινωνία, ξεχάστηκε κι αυτό. Ίσως γιατί υπάρχουν πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθεί κανείς.

Παρόλα αυτά κάποιοι/ες δεν κατάφεραν να ξεχάσουν. Αδυνατούν να το κάνουν. Ξεπερνά τις δυνατότητές τους.

-Αν επρόκειτο για το θάνατο κάποιου μετανάστη, θα μπορούσε κανείς να βρει μια εξήγηση στη συναισθηματική και νοητική ανεπάρκεια του ρατσισμού.

Ήταν όμως κάτοχος ελληνικής ταυτότητας…

-Αν επρόκειτο για ένα θάνατο «κάπου μακριά από δω» θα επικρατούσε ενδεχομένως η ψευδαίσθηση πως «αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνιμα κάπου αλλού, άρα δεν μας αφορά».

Συνέβη όμως στο Ηράκλειο Κρήτης…

-Αν επρόκειτο για το θάνατο ενός ανθρώπου στα βαθιά γεράματα, θα’ λεγε κανείς… «Τουλάχιστον έφαγε τα ψωμιά του».

Ήταν όμως 47 χρονών…

-Αν επρόκειτο για ένα θάνατο που «δε μαθεύτηκε», επίσης θα ήταν κατανοητό.

«Βούιξε» όμως όλη η Ελλάδα στις 30 Σεπτέμβρη του 2014.

Δυστυχώς όσα «αν επρόκειτο» κι αν εκθέσουμε, δεν είναι ικανά να φέρουν πίσω τον Κώστα. Ούτε ακόμα κι αν καταδικαστούν οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία σε ισόβια. Ακόμα κι αν επιλέξουμε την αυτοδικία… Ακόμα κι αν γευτούμε την προσωρινή ανακούφιση της εκδίκησης…

Ο Κώστας δε θα γυρίσει πίσω.
Δε θα γυρίσει πίσω για έναν απλούστατο λόγο. Δεν έφυγε ποτέ!
Δεν έφυγε ποτέ απ’ το μυαλό και την καρδιά μας. Δεν έφυγε γιατί βρίσκεται παντού γύρω μας.

Βρίσκεται στον οπαδό που εκστασιάζεται όταν τραγουδά συντονισμένα με τους υπόλοιπους αδιαφορώντας αν η «ομάδα του» κερδίζει ή χάνει. Που κάνει εκδρομές από πόλη σε πόλη κι από χώρα σε χώρα ακόμα κι αν έχει 5 ευρώ στην τσέπη του. Που τα δίνει όλα για την ευχαρίστηση που του χαρίζει μια εκδρομή παρέα με όσους τους ενώνει η αγάπη για την «ομάδα τους». Που χοροπηδάει γυμνός σε μια εξέδρα, ακόμα κι αν χιονίζει. Που προστατεύει τους «δικούς του» αν βρεθούν σε κίνδυνο, αλλά δε θα επιτεθεί σε κανέναν επειδή φοράει άλλο χρώμα σώβρακο. Γιατί δεν είναι φανατισμένος, ούτε έκανε την ομάδα θρησκεία. Το κάνει απλά γιατί γουστάρει!

Αλλά ο Κώστας δε βρίσκεται μόνο στον οπαδό…

Βρίσκεται στον κοινωνικό αγωνιστή και αντιφασίστα που παλεύει το ναζισμό (με ή χωρίς σβάστικα) ακόμα κι αν παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα. Έτσι έκανε κι ο Κώστας σε όλη τη ζωή του, μη πτοούμενος από τη μαχαιριά που είχε φάει από χρυσαυγίτες στον Πειραιά το 1996.

Ο Κώστας πλέον βρίσκεται μέσα σε όλους/ες εμάς,που παλεύουμε ενάντια στους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του συντρόφου μας, αλλά και τις ρίζες της ηθικής τους. Μιας ηθικής η οποία μετά τη δολοφονία του «κράτησε ενός λεπτού σιγή» σε κάποια γήπεδα και έγινε πρωτοσέλιδο ή λίγες γραμμές στις στήλες των εφημερίδων. Μια ηθική που ανέβαλε το επαγγελματικό πρωτάθλημα για μια Κυριακή.

Μια ηθική που επέτρεψε…

σε «έγκυρους» αθλητικούς αναλυτές, μπάτσους, δικαστές, μαγαζάτορες αθλητικών συλλόγων, «επώνυμους»…

 … να χύσουν λίγα δάκρυα για τον Κώστα, ανάλογα με το χρόνο και το χώρο που τους επετράπη στη δημόσια σφαίρα του θεάματος.

Και μετά τι;

Σειρά έχει η “δικαιοσύνη”. Μια “δικαιοσύνη” που θα κρίνει ένοχους τους θύτες και αθώο τον Κώστα ή το αντίθετο.

Στοιχεία που δείχνουν συγκάλυψη διαφαίνονται στη δίκη που συνεχίζεται στο κακουργιοδικείο της Νεάπολης στο Λασίθι.

Από την πρώτη στιγμή της τραμπούκικης επίθεσης, οι διάφοροι παράγοντες προσπάθησαν να κουκουλώσουν τον πραγματικό λόγο του θανάτου, για τον απλούστατο λόγο ότι δε θέλουν νεκρούς στα γήπεδα από ενδογενή βια, επειδή χαλάνε την εικόνα της τόσο κερδοφόρας επιχείρησης που λέγεται ποδόσφαιρο.

Από την άλλη, ένα μέρος της αστυνομίας και σε αυτή την υπόθεση δεν έχει παρά να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τους άρρηκτους δεσμούς του με τους ναζί (βλ. υπόθεση δολοφονίας Παύλου Φύσσα και όχι μόνο). Η παρουσία ατόμου ή ατόμων με ναζιστική ιδεολογία και συμπεριφορά μεταξύ των κατηγορουμένων μας βάζει σε υποψίες...

Τέλος, η τοπική κοινωνία, μέσω των κακώς εννοούμενων εκπροσώπων της, για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι προτιμά να κρύβει τα “σκουπίδια” κάτω από το χαλί παρά να έρθει αντιμέτωπη με το τέρας που μεγαλώνει μέσα της.


Η αποκάλυψη της αληθείας είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στο σύντροφο μας.  

Συλλογικότητα «Χωριά» Β.Δ Κρήτης