Τοπική Αυτοδιοίκηση ή "Τοπική" Γιγάντια Διοίκηση;

Οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες σε λίγες μέρες καλούμαστε να λάβουμε μέρος ως “ενεργοί πολίτες” μοιάζουν πλέον σαν ένα κακόγουστο αστείο, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και την αναγκαιότητα που οδήγησε τους ανθρώπους να την υπερασπιστούν ανά τους αιώνες με πάθος. Από το 1871, με τη γένεση της κοινοτικής αυτονομίας από το λαό του Παρισιού, προβλεπόταν κατηγορηματικά ότι η κομμούνα (η κοινότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονταν ισότιμα και αμεσοδημοκρατικά) έπρεπε να αποτελεί πολιτικό σχήμα ακόμα και για το πιο απομακρυσμένο χωριό, ενώ για τους “δημόσιους λειτουργούς” υπήρχε απόλυτη αιρετότητα και ανακλητότητα, εάν δεν ενεργούσαν για το συμφέρον του λαού. Δυστυχώς 140 χρόνια μετά ο συγκεντρωτισμός της διοίκησης έχει πνίξει κάθε πρωτοβουλία για ισομερή συμμετοχή των δημοτών ακόμα και στα τοπικά ζητήματα.

Οι δήμοι ήδη με την εφαρμογή του Καποδίστρια και περισσότερο τώρα με τον Καλλικράτη μετατρέπονται σε υπερμεγέθεις σχηματισμούς δίχως γεωμορφολογική, οικονομική και λειτουργική συνοχή. Παράλληλα, όποια ψήγματα αμεσοδημοκρατικών δυνατοτήτων μπορεί να υπήρχαν στις παλιές κοινότητες έχουν πλέον ισοπεδωθεί λόγω των αποστάσεων που επιβάλλονται από τα μεγάλα μεγέθη, καθώς και από το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας.

Κατά την προσφιλή τους τακτική οι κυρίαρχοι αλλοιώνουν το νόημα των εννοιών για να αποπροσανατολίσουν. Έτσι και με την έννοια της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, που αν και συνδέθηκε με αλλαγές και υποτιθέμενες βελτιώσεις των συνθηκών διαβίωσης και διαδικασίες πολιτικής συμμετοχής του λαού στα κοινά, στην ουσία οδηγεί σε ακριβώς το αντίθετο.

Στα πλαίσια λοιπόν του οικονομικού εξορθολογισμού των δήμων και του κυνηγιού πόρων οι νέες αυτοδιοικητικές δομές στρέφονται ενάντια σε αυτούς που θα 'πρεπε να υπηρετούν. Έτσι οι δημότες πέρα από την ήδη δυσβάσταχτη κεντρική φορολογία θα έρθουν να ξαναφορολογηθούν από τους δήμους-εισπράχτορες για υπηρεσίες (π.χ. ανέγερση σχολικών κτιρίων, πρόνοια, δημόσια υγεία) που μέχρι τώρα ήταν κεκτημένες κοινωνικές παροχές. Ιδιαίτερα στην ύπαιθρο και στους πιο φτωχούς δήμους η κατάσταση αναμένεται να οδηγήσει σε οικονομικό μαρασμό, ερήμωση και σε αρκετές περιπτώσεις σε ενδο- ή δια-δημοτικές διαμάχες μεταξύ των κοινοτικών διαμερισμάτων για τον έλεγχο των φυσικών πόρων (π.χ. νερό).

Κατ' αυτόν τον τρόπο τα παλιά συνθήματα της προηγούμενης γενιάς ριζοσπαστών επαναστατών για «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και «γη και ελευθερία» στις μέρες μας επικαιροποιούνται αποκτώντας ένα νέο περιεχόμενο αγώνων. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, η συνθήκη που προβάλλεται ως μονόδρομος από το καθεστώς και τα προσκείμενα σε αυτό ΜΜΕ, την οποία το ίδιο το σύστημα δημιούργησε φέρνοντας το ΔΝΤ, μας στερεί κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, οδηγώντας χιλιάδες ανέργους στην εξαθλίωση και διώχνοντας λόγω φτώχειας πολλούς από μας από τα χωράφια μας.

Αυτή η νέα πραγματικότητα μπορεί να σηματοδοτήσει την αφετηρία ακόμα και της ανατροπής της καθιερωμένης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Πριν οδηγηθούμε στο απόλυτο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, είναι καιρός να αυτοοργανωθούμε αμφισβητώντας τις εκ των άνω επιβεβλημένες δομές καταπίεσης έτσι ώστε να κερδίσουμε τη χαμένη μας δύναμη. Αυτή τη δύναμη που πηγάζει από τα κάτω, από την αδιαμεσολάβητη πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία, που τόσο φοβούνται οι σύγχρονοι φύλαρχοι-δήμαρχοι, αυτήν που στοχεύει στην ελευθεριακή αυτοθέσμιση της κοινωνίας. 
  
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ

AΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ